Ruim voor twee uur in de middag was het zaaltje van het kerkje te Didam reeds gezellig ingericht door Molly en haar team.
Gerekend werd op de komst van een 40 personen en die kwamen keurig op tijd binnendruppelen. Zoals altijd was het weerzien leuk om te aanschouwen. Helaas geen diepe buigingen, maar de dames waren royaal met de kusjes en de mannen sloegen elkaar eens hard op de schouders om te laten merken dat ze nog lang niet oud en versleten zijn.
De opgang gekomen conversatie werd ruw onderbroken door gelegenheidsvoorzitter Edward, daar Rob, tot zijn grote spijt door ziekte niet aanwezig kon zijn. Na hem een snelle beterschap toegewenst te hebben werden alle aanwezigen van harte welkom geheten. In het bijzonder de gasten: Rie Nagasaki van de Japanse ambassade en betrokken bij de organisatie van de Verwerkingsreizen, Aya Ezawa, bij ons bekend als lid van SOO en de dames Ingrid en Shirley van der Hoeven. Met Ingrid hebben we kennis gemaakt bij het bezoek aan het Wereldmuseum te Rotterdam, alwaar zij ons een deskundige rondleiding gaf . Zij en zus Shirley hebben Indische ouders die in het Jappenkamp hebben gezeten. Heel goed dat zij juist een bijeenkomst van ons hebben willen bijwonen. Na het welkomstwoord werden de drie heren, Hans, Fred en Max door Edward uitgenodigd naar voren te komen om verslag te doen van hun onlangs gemaakte reis naar het land van hun vader.
Fred begon met een verhaal over de indrukken van de eerste dagen en die waren niet alleen boeiend maar ook voor hen die reeds eerder de verwerkingsreis hebben mee mogen maken, heel herkenbaar ten aanzien van de doorstane emoties. De indrukwekkende belevenissen vertelde Fred met humor en hij maakte er geen enkel geheim van dat met name het Japanse bier hem voortreffelijk had gesmaakt. Over sushi’s hebben we hem niet gehoord.
Hans nam het stokje van Fred over door zijn ervaringen te vertellen Ook hij was getroffen door de hartelijkheid ondervonden zowel tijdens de officiële ontvangsten als wel bij de meer informele gelegenheden. Met name de begroeting door de schoolkinderen van Mizumaki had veel indruk op hem gemaakt. Hans heeft veel op foto’s vastgelegd en kan nu thuis bij vrouw en kinderen alles nog een rustig bekijken en de dan weer opkomende emoties rustig met hen verwerken.
Max sloot het verslag over de onvergetelijke reis af met een thematische samenvatting. De herkenning en de erkenning. Het gevoel dat Japan niet alleen een geweldig land is, maar dat het half Japans zijn iets is waar je trots op mag zijn. Tot slot gaf Max nog vele tips door die dankbaar werden aangehoord door Hedi en Paulette, die het volgend jaar hopelijk in de gelegenheid worden gesteld om deze mooie, maar emotievolle reis te maken. Het leukst vond Max de ervaring dat hij lopend in een drukke straat eindelijk niet alsmaar omhoog te hoeven kijken. Er waren kleinere Japanners! Voor de liefhebbers werden nog de door Hans en Max gemaakt foto’s op een scherm vertoond.
Tijdens de pauze werden gretig lootjes gekocht van Julia, de rechterhand van Molly, want de te winnen prijzen waren alle door Molly zelf gesmokkeld uit Indonesië. Geholpen door medereizigster Claudine wist zij 4 koffers vol langs de douane te krijgen. Waarschijnlijk waren de douaniers verblind door deze fleurige, mooi door de tropenzon gebruinde dames. Naast handgemaakt snijwerk kon je winnen een heuse goeling (door Joyce gewonnen. Albert is van plan het op markplaats te zetten) en zakjes Kacang Tanah, Garam Bawang putih. Voor de kenners een delicatesse!
Na de pauze volgende de mededeling dat onze voorzitter Rob te kennen heeft gegeven uit het bestuur te treden. Daar hij het zelf niet kon vertellen werd de reden kort genoemd. De drie jaar dat hij het voorzitterschap met verve heeft vervuld heeft hem veel energie gekost en een groot beroep gedaan op emotioneel gebied. De bedoeling is om tijdens de Nieuwjaarsreceptie afscheid van hem te neme. Edward deed een oproep aan de aanwezigen om na te denken of iemand bereid zou zijn Rob’s taak over te nemen (hierbij een beroep aan eenieder die dit leest).
Aansluitend werd het begrip “betrokkenheid “ aangeroerd. Het vergroten van de betrokkenheid bij een ieder van ons is dringend gewenst. Er resten ons niet veel jaren om Sakura te handhaven als een club waar je terecht kan met al je verhalen en emoties, waar je begrip kan vinden en de hoop op het vinden van meer informatie over je biologische vader. Aan de hand van het artikel in het Algemeen Dagblad over de Indische moeder die al 10 jaar dood in haar woning lag, werd het begrip betrokkenheid nog meer inhoud gegeven. Is de 68 jarige dochter wellicht een lotgenoot van ons? In ieder geval is hetgeen moeder en dochter in hun leven hebben meegemaakt o zo herkenbaar voor ons allen.
Een ander mededeling van het bestuur was dat na rijp beraad aan JIN de boodschap is verteld dat wij graag verder willen samenwerken, maar niet streven naar éénwording. De reden, die voor dit besluit door ons is genoemd, was en is moeilijk uit te leggen. Immers redelijke, verstandige argumenten voor één organisatie liggen voor de hand. Bundelen van energie, bundelen van kennis, op kunnen treden als een blok, overkomen als één organisatie die serieus genomen kan worden enz. Het argument van het Sakura bestuur om niet te werken aan één organisatie is puur gevoelsmatig van aard. De uitslag van de gehouden enquête, waarin o.a. de vraag ingevuld kon worden hoe men dacht over het tot stand komen van een club was overwegend voor éénwording. Desondanks heeft het bestuur gemeend dat gehoor gegeven moest worden aan de geluiden die niet uit de enquête naar voren kwamen, maar wel degelijk leven bij met name de lotgenoten die al langer bij Sakura zijn aangesloten.
Het beschermen van de waarden waar we aan hechten zoals het geven van vertrouwen, geborgenheid en een saamhorigheid. Het kan zijn dat je zegt: wat een paternalistische opstelling! Ik hoef niet beschermd te worden! Wij menen dat we alle aandacht en energie die we nog hebben moeten aanwenden voor de lotgenoten waarvoor nu een luisterend oor moet zijn. Waarvoor nu zoekacties plaatsvinden en voor de nieuwe lotgenoten, die bij ons voor herkenbare maar toch weer nieuwe problemen aandacht vragen.
Voel je vrij om te reageren op dit bericht. Doe het a.u.b openlijk bijvoorbeeld via onze site.
Zoals we gewend zijn, beter gezegd verwend, trakteerde Molly, ondanks haar jetlag ons op een meer dan smakelijk etentje. Nog lekkerder dan anders, omdat zij ook een tas vol kruiden had meegenomen én geheime recepten. Molly en Julia het was geweldig! De liefde in het eten proefde je boven alles uit en ook de rantang was goed gevuld! ( Nog 2 dagen van gegeten)
We willen niet vergeten te bedanken Ben, de linkerhand van Molly en zoon Raymond en alle helpers bij het opruimen van het zaaltje.
Nogmaals de oproep je beschikbaar te stellen voor een bestuursfunctie en graag tot ziens op de Nieuwjaarsreceptie, waarover we tijdig zullen berichten.
N.B. Door je aanwezigheid toon je betrokkenheid en ook voor Molly die een paar ochtenden al om 5 uur ‘s morgens aan het koken was is al het werk dankbaarder wanneer zij dat kan doen voor veel mensen.